Veranderingen

Niets is zo veranderlijk als het weer en de mens. We hadden nog niet alle vaste lasten voor wonen in Duitsland op orde maar we zijn evengoed een kijkje gaan nemen. Op 4 januari brachten we de 3 katten naar Lucy. Zij heeft aan huis een kattenpension, Tanya Pluto in de plaats Tiszakécske. Die van ons waren de enige gasten en ze hadden de binnen- en buitenruimte voor zichzelf. We kregen elke dag een update in de vorm van foto’s of een filmpje. De katten zijn normaal niet gediend van vreemden maar Lucy kon ze gewoon aaien! Stelletje overlopers! 🙂

We vertrokken met stralend mooi weer en blauwe lucht. De kippen mochten over het veld scharrelen, ik had de deuren open gelaten en overal bakjes eten en water neergezet. Niet wetende dat het zou gaan vriezen… Oeps. Dan kan het drinkwater bevriezen. Ik zat vanaf de 2e helft van de vakantie behoorlijk op hete kolen, hoewel het wel taaie diertjes zijn. En ze kunnen vocht binnen krijgen door gras te eten. Spannend dus.

We stapten in het vliegtuig en landden ‘s middags in Berlijn. Wat ik ook niet had voorzien was het ontzettend slechte weer. Berlijn was grijs, grauw en ontzettend koud. Die waterkou, al lang niet meer gevoeld. Het was nog kouder dan in Nederland. Dat viel even tegen. De reis ging verder prima. We hebben via Europcar in een buitenwijk van de hoofdstad een auto kunnen huren, zonder creditcard. Want die hebben we niet en kun je ook niet meer achteraf aanvragen, als je een Nederlandse bankrekening hebt. Want voor lieden die in het buitenland wonen, wordt geen creditcard verstrekt. Op het vliegveld kun je alleen mét zo’n kaart een auto huren en daarbuiten kan het bij sommige verhuurbedrijven gelukkig zonder. We moesten met de S-Bahn naar het kantoor en alles liep gesmeerd. Toen we de auto eenmaal hadden opgehaald, was het even puzzelen hoe alles werkte. Het ding was een computer op wielen. De radio ging niet uit, de lichten gingen niet aan. Als we even niet precies in het midden van de rijbaan reden, gaf ie automatisch een ruk aan het stuur. Nou ja zeg, je schrikt gewoon. En je moest alles tegen Google zeggen en beginnen met ‘hey’: ‘hey google, ik wil dit of dat’. Als antwoord kwam er dan: ‘ik weet niet wat je bedoelt’. Bart was het na een tijdje zo zat, die riep: ‘hey Google, lik m’n reet!’ Antwoord: ‘ik wil niet dat je zo tegen me praat’, of: ‘ik weet niet wat je bedoelt, kun je dat herhalen?’. We lagen in een deuk!

De Hyundai was niet goed onderhouden; de computer gaf aan dat er een servicebeurt moest komen bij 15.000 km, maar toen we ‘m huurden, zat ie al op de 22.000. De ruitenwissers deden het goed maar we hebben er wel nieuwe antivries ingedaan. Dat hadden de vorige huurders niet gedaan en daarom waren de sproeiers bevroren. Maar we hebben het door stug volhouden, kunnen oplossen. Poetsen met keukenrol.

We hadden de smartphone mee als navigatie en zo kon ik een restaurant vinden, net van de snelweg af. We moesten nog een eind rijden naar de eerste airb&b en hadden trek. Een Grieks restaurant gevonden, eindelijk normaal eten. Ik belde de gastvrouw dat we wat later zouden komen. Maar ze had weinig geduld om op ons te wachten want ze moest om 04.00 op! Tja, had dat even gezegd, nu stonden wij onder druk. Enfin, het lukte, we waren op tijd en hebben heerlijk geslapen. Een flink ontbijt genuttigd en weer op pad. Van te voren had ik een aantal bezichtigingen geregeld en afgesproken met diverse makelaars. Ze gaven helaas niet allemaal thuis. Voor sommigen was het nog kerstvakantie maar lang niet voor allemaal. We zouden ons richten op Saksen en Saksen-Anhalt maar we kwamen achter een vervelend euvel in Saksen. De meeste gemeentes van dat Bundesland hanteren daar het zogenaamde ‘Strassenausbaubeitrag’. Dat houdt in: als er in de betreffende gemeente straten, stoepen of andere infrastructuur worden aangelegd of verbeterd, moet je als bewoner meebetalen. Dat kan oplopen tot wel € 50.000. Ja, dag. We hebben vlak voor vertrek het Bundesland Saksen geschrapt en de afgesproken boekingen omgezet. Nu bleven er helaas maar 2 bezichtigingen over. Ik had een draaiboek gemaakt met adressen van de overnachtingsplaatsen en beschrijvingen van de huizen, contactgegevens enzovoort.

Op die vrijdag 5 januari, gingen we zelf kijken naar een huis dat we te koop hadden zien staan. Het zag er slechter uit dan op de foto’s, veel vocht en het stond lang leeg. We hebben het dorp bekeken (Pretzien) en de directe omgeving. Naast het huis was een plein met parkeerplaatsen en een klein speeltuintje. Niks mis mee, ware het niet dat er zelfs in het speeltuintje afval en hondenpoep lag! Nou, dit wordt ‘m niet. Op een paar parkeerplaatsen stonden droogmolens voor de was, nog nooit zoiets gezien op zo’n plek.

We kwamen ook langs tuinencomplexen met kleine schuurtjes erop. Ik weet van het zoeken naar huizen, dat ze in Duitsland ook tuinen met kleine huisjes te koop zetten.

We hebben in het plaatsje Gommern de Duitse supermarkt NP bezocht en ergens een echte curryworst met brood gegeten, heerlijk. Sommige winkels hebben een bakkerij als je binnenkomt en daar hebben ze heerlijk verse broodjes en gebak. Ook kwamen we terecht bij de Duitse winkels Edeka en Kaufland. De prijzen voor levensmiddelen waren niet verkeerd. In Hongarije hebben we alles 2 x zo duur zien worden.

Duitsland zelf was wel redelijk aangenaam. We hebben gewoon bijna overal Duits gesproken en driekwart kunnen verstaan. Het is inderdaad toegankelijk, wat Bart zei na zijn reis van november (zie vorig blog). De mensen zijn aardig en rustig, er is weinig zichtbare stress, geen gehaast, nergens voordringen, geschreeuw of andere negativiteit. De wegen zijn erg goed en nieuw, de borden duidelijk en overal kun je eten wat je uit NL bent gewend. Ik heb speciaal gelet op fietspaden en die waren er zeker in dit deel van Duitsland. Met nieuw asfalt en heel goed onderhouden. Overal nette, redelijk grote huizen met mooie tuinen. We zijn bijna dagelijks uit eten geweest en dat was prima. De koploper was wel een Vietnamees in de plaats Hettstedt, heerlijk!

Maar dat weer… Ik werd er een beetje depri van, ik kan er gewoon niet meer tegen. Maar we bleven in gesprek hierover en wie weet is Duitsland iets voor wanneer we ouder zijn?? Mijn behoefte aan meer zon is ontstaan in Hongarije. We wonen hier nu 3 jaar en dan ben je je thuisland ontgroeid. Ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen want ik dacht heel goed tegen de kou te kunnen. Dit dacht ik allemaal vóór de emigratie. De hete zomers, die zouden een ware beproeving worden. Dacht ik toen. Maar het was juist andersom! Ik blijk heel goed tegen de hitte te kunnen omdat het droog is. Het zijn de vieze, westelijke, saaie rotwinters met veel te veel vocht in de lucht die me doen gruwen en moeilijk doen functioneren. Dat eeuwige grijze wolkendek, daar wordt toch niemand blij van? Weer wat geleerd. Maar zeker wel iets om rekening mee te houden. We hebben vakantie en oriëntatie gedaan t/m 15 januari en het was de hele tijd slecht weer. Dan kun je wel denken: logisch, het was januari! Ja, maar als je 3 jaar Hongarije bent gewend, dan is de overgang te groot. Hier zijn veel meer zonuren, ook in herfst, winter en vroeg voorjaar.

En toen hadden we een bezichtiging met een makelaar. In een rustig dorp, zo stil dat het toch wel doods overkwam. De enige mensen die buiten waren, bleken hondenbezitters. Het enige geluid dat ik hoorde toen ik ‘s avonds alvast naar het beoogde pand liep om de buurt te inspecteren, was de herrie van vallende rolluiken. Ik schrok me rot, maar daar wen je wel aan. Er waren 2 supermarkten, een restaurant en een dönertentje, verder viel er niets te beleven. Wel fijn dat ‘t zo rustig is, maar de buren zaten ook weer dichtbij. Heel anders dan we gewend zijn. Het huis was knus. Al stond de kachel al anderhalf jaar uit, het was echt stervenskoud. Alles gelijkvloers, dat is dan wel weer heel handig. En een redelijk grote tuin, een gezellig bijgebouw met meerdere ruimtes en een garage. Er moest wel veel aan gebeuren. Bart zou er wel kunnen wonen, zei hij. Maar er moest wel veel geld in, o.a. om de boel goed te isoleren. En er was onduidelijkheid over welke garages er precies bij het pand hoorden. Er stonden er 6 op de foto en ook op een plattegrond. Een deel van de tuin slingert om het huis van een buurman heen, dat vinden we niet zo handig. De makelaar kon geen uitsluitsel geven en dat vonden we een groot minpunt. Daarna naar een 2e huis met dezelfde makelaar. Helaas, dit huis was ook knus en de kachel stond wél aan, maar de tuin lag op een behoorlijke helling, dat gaat ‘m niet worden. We zijn in Hongarije expres op een plat stuk gaan wonen omdat je ouder wordt.

Van een host in de plaats Thondorf hoorden we dat er veel mensen uit Berlijn naar deze regio komen omdat de hoofdstad te duur wordt met o.a. vaste lasten. En er komen mensen wonen uit het westelijk deel van Duitsland omdat de huizen hier in het oosten een stuk goedkoper zijn. Ik informeerde naar het weer en we hoorden hetzelfde verhaal als van de makelaar: de meeste regen wordt door het Herzgebergte tegen gehouden. Met kerst was het 12-14 graden, dat valt dan weer mee.

Het is ook nog Driekoningen geweest en daar wisten we niks van. Stom, alles dicht! Ik had de Duitse feestdagen moeten bekijken… Na enig gepuzzel op maps besloten we naar een Kaufland 60 km verderop te gaan want die was wel open. Veel gezien onderweg en een leuke dag gehad. Toen we terug reden, kwamen we langs een Norma die ook open was en dat was maar 23 km van het vakantiehuisje… Blunder!

In de meeste onderkomens waar we logeerden, was het veel te warm. Dik boven de 20 graden… Dat slaapt niet lekker. De overgang met naar buiten gaan was erg groot. Hoe doen die Duitsers dat?? En in een paar onderkomens werd niet geventileerd, als de een naar de plee ging, rook je het door het hele huis… Tussen het vertrek uit het ene huisje en de aankomst in het volgende, zaten soms wel 3-4 uren. We moesten ons zien te redden. Op sommige dagen gingen we maar wat rondhangen bij tankstations, want die hebben de kachel aan, warme koffie, chocola en een wc. Op sommige plaatsen was er zoveel regen gevallen, dat er sprake was van wateroverlast. We hebben de stapels met zandzakken bij mensen voor de deur zien liggen. We hebben rivieren gezien die buiten hun oevers waren getreden. We hebben vele bomen gezien die met een deel van de stam in het water stonden. Later die week hadden we temperaturen van -6 en -9 gemeten… Ik vond Duitsland op een aantal plekken saai en voorspelbaar. Het heeft niks aparts of exotisch. De akkers tussen de dorpen en kleine stadjes zijn allemaal vierkant en zien er precies hetzelfde uit. Allemaal dezelfde biljartlakens. Ik zag weinig katten rondlopen en minder vogels, laat staan roofvogels of grote groepen kraaien zoals je hier regelmatig ziet. Het ruige Hongaarse land is echt iets heel anders. Maar we weten ook dat er overal wel wat is. En dat Utopia niet bestaat. Elk gebied, elk huis en elk land heeft zijn plussen en minnen. Probeer daar maar eens iets goeds voor allebei uit te destilleren! Het kon nog wel eens een moeilijke afweging gaan worden.

We zouden nog een huis in Bernburg-Ilberstedt bekijken, maar dat was al onder voorbehoud verkocht. Het was een semi-off grid tiny house van toch nog 70m² met een aardig groot grondstuk. Ik heb niet de huidige, maar de vorige Nederlandse eigenaar weten op te sporen en de man belde. Hij beschreef uitvoerig het pand en perceel en ik maakte aantekeningen. Maar helaas pindakaas, iemand was ons voor.

Als er dan toch slofjes zijn in de accommodatie, is het wel leuk om ze te passen.

Dinsdagavond 9 januari waren we het allebei beu en waren we blij dat we richting de hoofdstad gingen. Om een andere belevenis te ervaren. Er was alleen 1 dingetje: er waren demonstraties van boeren in en om Berlijn, ze zouden de toegangswegen hebben geblokkeerd. Maar we hebben gelukkig nergens last van gehad en we reden op de navigatie zo naar het volgende adres. We kwamen langs Dessau en daar was weer een grote Kaufland. Tijd voor een sanitaire stop. Dit bleek een leuk, gemoedelijk winkelcentrum. En buiten stond een tentje met Aziatisch eten en vis! Toen voelde ik even alle nare kou van me afglijden. Dit was wat meer ‘thuis’. We reden via een bosrijke, mooie omgeving naar Beelitz. Het was een pension boven een restaurant. De keuken was helaas dicht voor avondeten maar de volgende ochtend konden we wel ontbijten. De eigenaar woonde er tegenover. Ik heb buiten een tijdje in het Duits staan kletsen met een Sloveense vertegenwoordiger die er ook overnachtte. Vanaf daar ging de reis verder naar de hoofdstad.

We hadden een appartement gehuurd aan de rand van Berlijn. Dachten we. Komen we daar binnen met de sleutelcode die we vlak van te voren kregen. Een goed systeem, trouwens. Maar toen we binnen waren, zagen we overal spullen staan, de tafels waren bedekt met broodkruimels. Er lag een pak gehakt op het aanrecht te ontdooien. Er stond een laptop opengeslagen, we konden zo meekijken met iemands gegevens. Wat is dit?? Ik heb de gastheer gebeld en wat bleek; we hadden een kamer gehuurd in een groot huis. Hij woonde daar met zijn zoon en een andere kamer was ook verhuurd aan een gast. Krijg nou wat, dit hebben we niet geboekt. De advertentie nogmaals gelezen. Tussen een heel uitgebreide beschrijving, met allerlei plaatjes die er niet toe deden en alleen maar afleiding gaven, zoals foto’s van chocolaatjes, vonden we 1 x het woord privékamer. Daar las je zo overheen. En die kamer kostte ruim € 100 per nacht! De advertentie nog eens gelezen en we vonden het allebei nogal misleidend en onduidelijk. De man zei dat we gratis mochten annuleren. Natuurlijk, liever dat dan een negatieve review voor hem. We regelden 2 extra nachten in het hotel waar we toch al heen zouden en daar was gelukkig plek. En veel goedkoper. Met een heel uitgebreid ontbijtbuffet.

In datzelfde hotel was ik in 2015. Ik had via vakantieveilingen 2 weekendjes weg gewonnen voor weinig geld. Het eerste was in Brussel. Een heel aparte maar kleine stad. Het weekend dat ik in Berlijn in juli 2015 doorbracht, was geweldig. Wat een stad, wat een aardige, behulpzame mensen. Toen heb ik een prima verblijf gehad in Comfort Hotel Lichtenberg, in de voormalig DDR, aan de Rhinstraße 159. Ik herkende het nog en men had wel wat moderne aanpassingen gedaan. Het ontbijt was nog steeds zo goed als toen. Enige minpuntje was de kachel. Het was wederom belachelijk warm. ‘s Nachts konden de ramen niet open wegens de herrie van sirenes. Lig je te zweten in alleen een onderbroekje. Dat is in Hongarije pas als het buiten tegen de 35 graden is maar hier kon het al in januari! We hebben ons er wel over beklaagd bij de receptie maar verder was alles goed. We hebben ook gezegd dat we het ontbijt geweldig vonden.

Hoewel het n de winter natuurlijk een heel andere belevenis is dan in de zomer, hebben we toch heel wat gezien van deze metropool. En ik vond het net als in 2015, helemaal niet druk voor zo’n grote plaats. We hebben een echt Chinees restaurant ontdekt en daar heerlijk gegeten. Want we missen het Aziatische eten wel. Helaas waren de foto’s van de maaltijd niet zo mooi geworden. Golden Garden aan de Heinersdorferstraße 19A.

Berlijn staat mede bekend om z’n creatieve street-art.

Onze eerste bezienswaardigheid was het kattencafé aan de Warschauerstraße 69: Catnip Coffee, the cozy cat café. Het was een gezellige boel met mensen van alle leeftijden, lieve katten en goeie cheesecake.

Onderweg katoenen bandana’s gekocht die dienst doen als vrolijke uitwasbare zakdoeken.

We hebben een heel goede en warme lunch genomen in een Indonesisch restaurant:

We hebben de bekende televisie toren ‘der Alex’ op het Alexanderplein, een aantal keer gezien vanuit verschillende hoeken maar een foto kon ik niet nemen. We zijn over de bekende straat ‘Únter der Linden’ gereden maar die is in het voorjaar natuurlijk veel mooier. We hebben van een afstand de Brandenburger Tor gezien, de weg ervoor was afgezet. Hier beneden zie je ‘m in de verte.

We hebben een bezoek gebracht aan het gratis museum ‘Topographie des Terrors’ aan de Niedrichkirchnerstraße 8, een documentatiecentrum van nazi misdaden. Heel heftig om te zien.

We zouden vanuit dit hotel een rustdag nemen omdat we voor elk wissewasje met de auto moesten en eens een keer niet op pad wilden. Maar toen zijn we gaan lopen naar een supermarkt waar je ook kon koffiedrinken en een heerlijk broodje kon eten. Weer was de sfeer goed onder de Duitsers en weer merkte je niet dat je in een enorm grote stad was. Naast ons hotel zat Ikea en ook daar hebben we een keer gegeten. Ik weet nog dat het Ikea concept van winkelen en daarna eten met de kids in een soort grote zaal met moderne meubels, heel hip was, maar dat is al weer 20 jaar geleden. Anyway, de gehaktballetjes met cranberrysaus smaakten gewoon oké.

Op zaterdag 13 januari hadden we de drukste dag van de week, we hebben meerdere bezienswaardigheden bezocht, we waren van 10 tot 19 uur op pad. We wilden naar een hoog uitkijkpunt over de stad en dat werd het panorama. Met de snelste lift van Europa.

Er ging een dame in uniform mee omhoog en zij vertelde nog wat wetenswaardigheden.

Diezelfde dag bekeken we het computerspellenmuseum en het spionagemuseum.

Dit is een maquette van een situatie tussen oost en west.

Een Trabant met opnameapparatuur

Potsdamer Platz:

Zondag 14 januari was de laatste dag, toen hebben we de vliegtickets voor de terugreis laten uitprinten. We zijn naar de Mauermarkt geweest aan de Bernauerstraße 63.

Wie heeft er niet van Christiane F gehoord? Haar achternaam is Felscherinow. Geboren (1962) in Hamburg, verhuisd naar Gropiusstadt, een buitenwijk in Berlijn. Ze werd bekend door haar boek ‘Verslag van een junkie’, uitgegeven in 1979. Haar leven als heroïneverslaafde speelde zich af in het westen van Berlijn. Ik heb het boek 5 x gelezen en de film ‘Wir Kinder vom Bahnhof Zoo’ 5 x gezien. De beschreven discotheek ‘Sound’ in het boek, bevond zich aan de Genthinerstraße 26, daar zijn we helaas niet aan toegekomen om te bekijken. Overigens is het originele pand door een brand verwoest en kwam er na een verbouwing, een café en later een woninginrichtingszaak in. We zijn wel op Bahnhof Zoo geweest. Mogelijk was hier ook de tippelzone van de toenmalige groep verslaafden. Het kan ook aan de Kurfürstendamme (wijk Charlottenburg)zijn geweest, maar dat stuk is onherkenbaar verbouwd tot luxe winkelstraat. Het boek heb ik niet meer en de film kan wel ergens anders zijn opgenomen.

We zijn naar nog een kattencafé geweest, Pee Pee aan de Thomasstraße 53 maar we konden maar 1 kat vinden en voor 1 warme chocomel en een koffie betaalden we €9,50!

‘s Avonds hebben we de huurauto afgespoeld en stof gezogen. De volgende morgen 15 januari vroeg opgestaan, we hadden allebei de Nokia’s gezet en de wekservice van het hotel ingeseind. Voor de laatste keer van het ontbijtbuffet genoten. De auto ingeleverd en met de S-Bahn naar het vliegveld. We waren op tijd vertrokken omdat er nog steeds gedemonstreerd kon worden. De stakingen bij de metro waren al wel voorbij. Maar nergens last van gehad. En toen waren we veel te vroeg 🙂. Ook de terugreis liep gesmeerd. We waren wel moe. De katten waren niet eens blij om ons te zien, die wilden liever op hun vakantieadres blijven 🙂. Ach, dat heb je met katten, altijd anders dan je denkt. En toen hadden we een hoop gejank, op de achterbank. We waren blij weer thuis te zijn. Gauw de kippen gecontroleerd en ja ze waren er alle vier nog in goede gezondheid! Gelukkig maar.

Het huis was erg koud, logisch als je 12 dagen niet stookt. Ik wilde ‘s avonds brood uit de vriezer halen want ik had op voorhand gebakken. Wat raar, het was niet helemaal bevroren! Het was halfjes ontdooid. Bart had een deel van het elektrisch helemaal uitgeschakeld om eventuele ellende te voorkomen. Hij controleerde dit nogmaals en ja, de koelkast met vrieslades heeft gewoon aangestaan. Nou, dan is ie kapot dacht ik. En toch ging dat er niet in, het apparaat is hooguit twee en een half jaar oud. Wat bleek na het lezen van een gebruiksaanwijzing op internet; als het erg koud wordt in de ruimte waar ie staat, kapt de vriezer er mee! We begrijpen dat niet maar we hoefden gelukkig niet direct op pad om een nieuwe te scoren, dat scheelt weer. Wel jammer dat we 3 lades met half ontdooid eten konden wegkieperen. Wanneer we weer op huizenjacht gaan, doen we dat in een periode dat het niet vriest. Wel zo aardig voor de kippen en de vriezer.

Een paar dagen nadat we thuis waren, lag er een mooi pak sneeuw.

Grofvuil en huisvuil verbranden. Lekker in de zon.

Toen de sneeuw was gesmolten, kregen we weer een aantal dagen met veel zon.

Drie mussen links

Wolfje rechts

Te laat!

Wordt vervolgd!