Verkeersongeval

Dinsdag 24 september was ik zoals elke dag op de fiets aan het boodschappen doen. Na het laatste winkeltje reed ik in een korte, smalle straat. Ik was nog lang niet bij de splitsing die daar aan het einde was, maar zag wel een voertuig van rechts komen. Ik concentreerde me om te zien of hij naar mij afsloeg. Ja dat deed hij. Vervolgens reed hij op me af. Ik herinner me dat ik het niet begreep. Aan de rechterkant van de weg lagen kleine donkere kiezels, die herinner ik me omdat ik daarheen wilde en soms kun je uitglijden over die kiezels. De auto kwam nog meer mijn kant op. Waarom stopte hij niet? Ik zag geen bestuurder, het raam leek wel donker. Tijd om bang te zijn had ik niet. Hij bleef mijn kant op komen. Deed ik iets verkeerd? Ik moet met mijn arm hebben gezwaaid. Toen was de auto zo dichtbij dat de voorkant mijn benen raakte. Ik ben waarschijnlijk gestopt, leunde op mijn linkerbeen en hield de rechter op de trapper. Hij stopte nog steeds niet. Ik zag geen film aan me voorbij trekken, was alleen bezig met hoe stop ik die gast. Het was een kort busje, vaalwit, ouder model. Ik herinner me details van de voorkant maar had geen tijd om het kenteken op te slaan. En er was iets dat donkerblauw was en iets ronds, misschien een lamp of een sticker.

Toen niks, ik ben een stuk kwijt. Het volgende dat ik weet was dat 2 mensen, ik denk mannen, me omhoog hesen aan mijn linkerarm en dat ik lawaai maakte van pijn. Rechts van me stond een ambulance. Ze hesen me op de brancard. In het Engels vroeg ik in paniek where is my bike, i have to call my husband. Ik lag in de ambu met mijn voeten richting de uitgang. Naast me een broeder met bruine ogen die me strak in de gaten hield. Mijn linkerarm deed hij in een brace met klittenband. Via de rechterarm nam hij de bloeddruk op, net zo een ding als ik thuis heb. Hij zei een getal in het Hongaars dat ik verstond, boven de 200. Toen kon ik me wel wat van de taal herinneren. Ik vroeg magas, dat hoog betekent, igen magas was het antwoord.

Opeens verscheen aan mijn linkerkant een politieagent die meteen vroeg do you speak English. Yes. Did you drink was de volgende vraag. Nooo zei ik verbaasd, het was rond 14 uur. Hij vroeg me te vertellen wat er was gebeurd en of ik de bestuurder had gezien en het kenteken. Terwijl ik mijn verhaaltje deed merkte ik hoe misselijk en duizelig ik was. Ik moest iets eerder stoppen dan ik wilde maar heb het wel kunnen samenvatten. Ze hielpen me de smartphone te pakken zodat ik in messenger kon aanwijzen wie mijn man is. De broeder was nog altijd zeer alert. Met sirenes naar het ziekenhuis. Ik kon de woonplaats Kecskemét vragen en ja daar gingen we heen.

Op de 1e hulp was het warm en voor mij erg druk. Ik had een droge mond en zo’n dorst. Maar ik mocht mijn waterfles niet hebben en ik snapte niet waarom. Mensen keken in mijn tas naar mijn naam en papieren. Ik mocht niet bellen maar slaagde er toch in Bart te bellen maar hij was niet bereikbaar. Hij heeft me teruggebeld maar ik was zo vaag dat ik was vergeten dat mijn geluid niet aan stond. Toen belde ik op goed geluk de lerares en zij nam op. Haar naam begint met een -a en stond bovenaan in de lijst. Zij bleef rustig en zou Bart bellen. Het bleek dat Bart het zo lang vond duren dat ik wegbleef, dat hij in het dorp is gaan zoeken met de auto omdat hij dacht dat ik een lekke band zou hebben. Ondertussen werden er röntgen foto’s gemaakt van arm en benen. Ook moest ik met mijn hoofd in een MRI scan die gelukkig aan de achterkant open was. Het ging best snel. Toen ik Bart wel aan de lijn kreeg huilde ik dat ik zoooo graag naar huis wilde. Daarna kreeg ik een spalk in de gipskamer.

Op het moment dat ik met een Engelssprekende chirurg praatte, was Bart er opeens. Opgelucht. Ze wilden me houden om te opereren maar ik weet dat je dingen zoals handdoeken, toiletpapier, bestek en bord zelf moet meenemen en daar was ik niet op voorbereid. Ik had zo’n dorst en zweette m’n T-shirt vol. Bovendien voelde ik me niet fit genoeg voor een kleine operatie, en ik vond het geen spoed. En ik vermoedde een lichte hersenschudding. Ik wilde woensdag terugkomen maar er was een technisch probleem met de operatiekamers dus zou het vrijdag worden.

De MRI scan gaf een goed resultaat en met mijn benen was er niks. Al voelde ik steeds meer de rechterknie opspelen, er was niks gebroken. Mijn hoofd werd steeds pijnlijker en ik voelde dat er op 3 plaatsen bloed zat. Mijn linker kaak voelde raar, er zit een bult naast m’n linkeroog en ik voelde me flink door elkaar geschud. Een klein breukje in het puntje van de elleboog. De chirurg zei dat als ik het niet zou laten doen, ik de arm later niet volledig zou kunnen strekken. Bart wist alleen dat ik was aangereden en in het ziekenhuis lag maar verder niks. Voor hem was het ook zwaar. Onderweg naar huis in paniek en verontwaardigd, vertelde ik zo goed mogelijk wat er was gebeurd.

Enfin, na een paar rare dagen heb ik besloten de operatie af te zeggen. We zijn naar het dorp gegaan en hebben de manager van een winkel gevraagd af te bellen, hij spreekt goed Engels. Ik heb alle stress met naalden, narcose en een te moeilijke taal niet over voor een kleine breuk. Dan laat ik me liever een goede brace om alleen de elleboog aanmeten. Het kan ook vanzelf aan elkaar groeien, het is maar 4 mm. Ik rust liever thuis uit met de spalk die ik er nog een paar weken omheen laat zitten. En niet te vergeten: ik vind mijn beurs aanvoelende hoofd en gekneusde knie belangrijker.

Dan vraag ik me nog af wie er de hulpdienst heeft gebeld. Misschien is de dader door gereden en weet de politie ook van niks. Mogelijk waren de vragen van de agent geen controle vragen aan mij maar tasten zij ook in het duister.

Wat een chaos is het geweest. De 1e dag had ik overal hulp bij nodig. De 1e nacht kon ik gelukkig al zelfstandig naar de WC al moest het schuifelend en aan meubels vasthoudend. Van de adrenaline deed ik geen oog dicht. Ik was lang niet altijd helder van geest, ik herinner me ook een koortsig gevoel.

Gelukkig de 2 nachten daarna kon ik juist goed en lang slapen. Ik doe alles in stapjes en rust veel. Vandaag zittend onder de douche gegaan met de arm in plastic. Eten gaat steeds beter. Maar wie dit op zijn of haar geweten heeft en waarom is onduidelijk. Het had veel erger kunnen aflopen.

Ik zal nog wel even nodig hebben om te herstellen. Lopen kan alleen in huis. Fietsen voorlopig niet. Lezen ook niet. Een klein beetje muziek horen en een kort filmpje gaat wel.