De herfst door in korte broek

Eind augustus gingen we van extreme hitte naar een nog best wel warme nazomer. De eerste helft van september koelde het veder af. De tweede helft werd echt fris, vooral ‘s avonds en met meer regen. En nu is het alweer 1 oktober. De tijd en de weersveranderingen gaan snel hier. De tuin en de velden hoef ik niet meer te sproeien. De augurken in de kas – ja, ze zijn er nog steeds! – hoeven maar om de paar dagen water. De tweede lading brandhout is gearriveerd en we brengen het in etappes naar de opslag, met de kruiwagen. Overdag is het heerlijk, niet te warm en niet te koud. Het wordt steeds makkelijker om de handen uit de mouwen te steken, want de lijst met klussen en wensen wordt niet korter maar juist langer. De strobaal begint enigszins in te zakken omdat ik per dag probeer een lading of vier over de moestuinvakken te verdelen. En dat allemaal, geeft voldoening. En ook humor want de strobaal wordt bewoond door hagedisjes waar ik altijd om moet lachen! Laatst hoorde ik iets ritselen en aan de zijkant kwamen er allemaal kleine strootjes uitgevlogen, zat er weer een! Soms schieten ze weg want ja daar komt weer een mens hun huis een stukje verder afbreken. Zodra de baal op is, wil ik een nieuwe bestellen bij de buren. In de moestuinvakken heb ik ook compost uit de keuken gegooid en aangevreten peren. Ook de houtas gaat er bij. Vooral ik het K-vak (kolen), want die lusten straks wel wat, meer dan andere gewassen. In de houtopslag hebben we drie oude vogelnesten ontdekt. We hadden daar in voorjaar en zomer een vogelstel zitten met jongen. De ouders maakten een heel apart geluid, eerst een zacht gefluit en daarna een geklak zoals je tegen een paard praat. Ik wil dat geluid en de nesten nog laten determineren want we hebben geen flauw idee welk soort vogel het is. We hebben het vermoeden dat ze elk jaar terugkomen. Ze zijn niet groot, lichtbruin met rood/oranje maar zeker geen roodborstje, die zijn gedrongen en deze vogels zijn langer van kop tot staart en slanker.

Ondanks de vele nachtelijke regenbuien hebben we gelukkig nergens lekkage kunnen ontdekken. De houtkachel steken we elke avond aan, meer om het huis te verwarmen dan voor onszelf. Er staat altijd een raam open voor de nodige ventilatie en voor Stevie. Buiten heb ik twee oude boomstronken neergezet zodat hij er makkelijk inkomt. Binnen springt hij via een lage tafel op de grond. Stevie is de laatste dagen minder vaak op pad en ligt dan gezellig bij ons ergens op een kussen zachtjes te snurken. Zijn vacht is prachtig glanzend zwart. We hebben tot voor kort gemerkt dat hij zeker wel meerdere muizen heeft gevangen en gegeten omdat hij minder brokjes kwam halen. Het grijze, agressieve poesje van de buurman hebben we al weken niet meer gezien, dus is ons terrein nu echt Stevies territorium.

Er zijn honderden peren van de boom gevallen. Een maand terug heb ik drie flessen sap gemaakt en deze week vijf. En de voorraad in de kelder is nog lang niet op. Overigens kijk ik uit naar een goed opbergsysteem, iets van stapelbare kunststof bakken met gaatjes. Perensap maken geeft wel behoorlijk wat werk; schillen, koken, flessen steriliseren, prut fijn stampen, pureren met de staafmixer, heet ingieten, je vingers niet branden, op z’n kop zetten, wachten, normaal zetten, etiketten schrijven en alles opruimen en afwassen. Daar is iets op gevonden; we hebben gisteren een slowjuicer besteld en die hoop ik volgende week in huis te hebben. Dan maak ik het sap niet meer in met de uitgekookte flessen maar kan ik dagelijks maken wat ik wil drinken. Ook zal ik gaan experimenteren met sap van wortels en appels bij elkaar. Eerst nog fruit van de winkel, later uit eigen tuin als het een beetje mee zit. Er staat een kleine appelboom met nu nog kleine appels. Die gaat na de oogst gesnoeid worden want de veel te zware dunne takken hangen helemaal op de grond.

Toen ik aan het peren rapen was, werd ik gestoken door een zoemend insect, ik dacht aan een wesp. De steek was klein en zonder angel maar heeft wel een halfuur gemeen zitten steken. Pijn is niet fijn en de adrenalinestoot ook niet. Bart ging op zoek naar pijnstillende zalf en die vond hij bij een webshop. Dit bracht me op het idee om een thuisapotheek aan te leggen. Van de sedumblaadjes weet ik dat je ze moet kneuzen en het sap smeer je op wondjes, schrammen en korstjes. En er zijn natuurlijk nog veel meer medicinale planten. Een tijdje al volg ik Maria de Wit van Harmony Center, zij woont met haar gezin ook in Hongarije. Bij haar heb ik deze week de online jaarcursus “Natuurlijk Leven” besteld en gekregen. Elke vrijdag krijg je een link om naar een les te gaan die bij het huidige seizoen past. Het is precies wat ik wilde, informatie via tekst, foto en film over o.a. geneeskrachtige kruiden en eten uit de natuur met recepten. Zo heb ik brandnetelsoep gemaakt die best lekker was – en ook vol vitaminen zit – en een brandnetelzalf die werkt tegen brandwondjes en insectenbeten. Je hoeft niet tot vrijdag te wachten voor een nieuwe les en ik heb dan ook al vijf lessen in een paar dagen gedaan. Er zijn 50 lessen in totaal en ik kan niet wachten verder te gaan! Gelukkig zijn er geen toetsen of examens, daar heb ik helemaal geen zin in. De peren raap ik nu met dikke handschoenen aan :-P.

Ergens tussen de laatste twee blogs in, is eindelijk de auto geïmporteerd, wat een opluchting! Tijdens het lange traject heeft Bart steeds twee vertalers geraadpleegd. Op de dag dat het goede nieuws kwam, belde de eigenaar van de garage en die sprak ineens vloeiend Engels! We wisten niet of we nou boos moesten worden of juist in lachen uitbarsten…

Al met al zijn wij dus op een nette manier geëmigreerd, we hebben zelfs een permanente verblijfsvergunning. Beetje vreemd misschien dat dat hier nodig is, maar ach, wat noodzakelijk is doen we. We zijn te gast! We wilden hier zeker niet illegaal naar toe. Er zijn mensen die daar anders over denken. Een paar maanden terug sprak ik iemand die in de kofferbak van een auto naar Hongarije is gekomen, vanwege de coronacrisis. Uit zijn verhaal bleek dat hij zijn zaakjes niet voor elkaar had want de verblijfsvergunning werd afgewezen. Hij had een bedrijfje in NL en een gedeeltelijke WIA-uitkering. Van die laatste waren de papieren niet in orde. Dan kun je alles opnieuw gaan regelen en indienen. En verder kraamde de man nogal onzin uit dus dat contact hebben we afgehouden.

Maar er zijn nog extremere gevallen. Er zijn mensen die vluchten uit Nederland uit angst dat ze verplicht worden een inenting te nemen. Er zijn mensen die denken dat ze binnen nu en afzienbare tijd, geen toegang meer krijgen tot geld, AOW-uitkeringen, winkels en voedsel omdat ze de vaccinatie niet willen. Er zijn mensen die dan in NL ingeschreven blijven staan, op een adres bij een bekende en in andere gevallen zelfs een uitkering van sociale zaken ontvangen en niet opgeven dat ze naar het buitenland zijn vertrokken. Ze hebben in het nieuwe land niks geregeld, geen verblijfsvergunning, geen lakcím, ze hebben een huis op hun naam maar zijn dus illegaal en frauderend. Ze rijden in een geschorste auto met Nederlands kenteken en hebben het vehikel wel verzekerd. Dat laatste is een wassen neus; de verzekering zal in geval van schade wel uitkeren aan de tegenpartij, maar het bedrag zal bij de ‘verzekerde’ worden losgepeuterd. Dan ben je dus alles kwijt. Deze mensen willen niet gevonden worden en ‘t liefst onder de radar leven. Wij zijn ook niet gevaccineerd en gaan dat ook niet doen. Maar zo gek en illegaal, dat verbaast ons. Dat onder de radar leven heb ik ook een tijdje gewild en uitgezocht of het kan. Vergeet ‘t maar. Vroeger had niemand een achternaam, een adres, een postcode, een BSN. Toen ik tien jaar geleden een kantoorbaan had, kwam ik erachter dat zelfs ongeboren baby’s al een BSN hebben. Wel heb ik onlangs m’n bankrekening opgezegd en dat voelt heel normaal, want cash is hier heel gewoon.

Wij zijn nou ook niet echt doorsneetypes en ik weet dat sommigen in Nederland me echt wel voor een gekkie dan wel een wappie hebben versleten, maar zo bewust en beslist de boel flessen, dat gaat er bij mij niet in. Uit ervaring weet ik, dat als je met mensen in gesprek raakt, die zo denken, je elk woord dat je zegt op een goudschaaltje moet wegen nadat ze talloze vragen op je hebben afgevuurd. Gesloten vragen welteverstaan. Niet bedoeld uit belangstelling, maar om je direct een tegenantwoord in de mond te leggen. Ik kon aan de manier van vragenstellen horen waar het om draaide, namelijk: als jij ook niet bent gevaccineerd, moet je net zo denken als wij. Daar bovenop kwam het punt dat ik me moest verantwoorden voor mijn keuze, met een uitgebreide motivatie. Nou nee, ik ben niks verplicht en de gevaccineerden zijn bij mij gewoon welkom, ik ga geen discussies aan over dit onderwerp. Er wordt al genoeg geoordeeld in de wereld, laten we dat voor de grap eens anders doen.

Ik heb me een jaar of vijf terug verdiept in dit soort denkbeelden, wat men in de volksmond ‘complot denken’ noemt, al vind ik die term niet geschikt. Het ging vooral over ‘machthebbers’ die van ons burgers slaafjes willen maken op elke mogelijk denkbare wijze. Na een tijdje erin rondgehangen te hebben, me te hebben verwonderd, met mensen te hebben gesproken, besloot ik dat het te negatief was en heb me er van afgekeerd. De mensen die ik bedoel in dit stukje, met wie we hebben gesproken, beschikken niet over inlevingsvermogen en zelfreflectie. Dit soort taferelen zijn zeker niet de reden dat we hier zijn gaan wonen en dus hoef ik me er niet mee bezig te houden. En zeker niet als mensen, net zo indoctrinerend doen als bij een geloof dat zieltjes zoekt. Er is natuurlijk wel een kans dat ze gelijk krijgen of juist niet, maar dat zal me eerlijk gezegd aan mijn anus oxideren!

De kippen, daar valt ook wat over te melden. In het vorige blog schreef ik dat ik wat stro in het nachthok had gelegd. Ik kreeg reacties dat dit niet ok was, stro trekt bloedluis aan en bloedluis is een zeer vervelende parasiet voor kipjes. Toen ik dat via meerdere bronnen bevestigd zag, heb ik alle hooi en stro verwijderd en samen met de mest in de moestuin gegooid. Vervolgens ben ik de vloer gaan schrobben en heb als bodembedekking zand gestrooid. Dat gaf meteen een gezellig effect want het werkt geluiddempend. Daarbij komt dat de mest er makkelijk vanaf te vegen is en dat zorgt weer voor een betere hygiëne en uiteraard voeding voor de moestuin. Inmiddels zijn de kippen niet meer met negen stuks. Er was er een bij met een krom teentje, dat wees naar buiten in plaats van naar voren. Ze liep er redelijk goed op maar helaas was ze op een dag overleden. Ze lag stijf in het huisje. Bart is een gat gaan scheppen in het bos. Ik ben oude kleren en handschoenen gaan aantrekken en heb de kip naar het bos gebracht. Ze was best zwaar, een kilo of drie, vier schat ik. Daarna het huisje gedesinfecteerd. Het schoonmaken – toen nog – met hooi en stro was nogal intensief, we besloten dat nu er acht over waren, dit er nog twee teveel waren. Ook voor de ruimte van de overgebleven dieren, we gunnen ze graag de ruimte. We hebben er twee cadeau gegeven aan de vader van een vriendin. Die man grossiert in kippen van allerlei rassen. Hij was er heel blij mee, mede omdat hij van dit ras Amrock nog geen enkel exemplaar had. Later bleek dat een kennis van hem was langsgekomen en zij kon zien dat het twee hanen waren. Wij dachten dat de hennen wit/zwart waren en de hanen juist zwart/wit, maar het is andersom! Het nare van het verhaal is wel dat we nu maar twee hennen hebben en vier hanen! Ook de vader van de vriendin heeft twee hanen en ‘Kromme Teentje’ was ook een haan. In principe hebben we met twee volwassenen wat betreft de eieren, voldoende aan twee hennen. Voor de lol kunnen we een haan houden, wat betekent dat we drie hanen hebben voor de weggeef. Of voor de slacht maar we komen er niet aan toe, we zijn nog te onervaren om dat even tussen alle klussen door te doen. Wie weet geven we ze weg aan buren.

Vanavond zagen we via de camera’s in het kippenhuis (KipTV), dat er weer een klein muisje liep, we zagen de kleine oogjes oplichten. De muis kwam door een klein gat in de muur – dat ik niet gezien heb – ongezien binnen, pakte een maiskorrel en verdween weer!

Gisteravond kwamen we thuis uit het dorp met twee volle boodschappentassen en twee warme maaltijden. De damp uit het bos steeg op mysterieuze wijze op, de ondergaande zon verspreidde een gouden gloed en een weldoorvoede grote haas rende over het zandpad weg. Hoewel het hectische nieuwe er gelukkig af begint te raken, beseffen we dagelijks hoe bijzonder het is om hier te mogen zijn. De laatste tijd hebben we echt een tevreden gevoel! En dat is veel mooier en duurzamer dan hoe we ons in het begin voelden; je wil alles doen maar weet van gekkigheid niet waar je moet beginnen. Nee, dit is echt zoals de titel van een mooi boek dat ik heb over zelfvoorzienend en eenvoudig leven: the good life, vertaald als een tevreden leven!

Bedankt dat je de tijd hebt genomen dit blog te lezen!