Water = Leven

Het is vandaag donderdag 28 januari 2021 en we wonen sinds zaterdag de 23e eindelijk in Centraal Hongarije, op de puszta, dat laagvlakte betekent.­­­­ Het heeft uiteraard wat voeten in de aarde gehad. De laatste dag in Den Helder zijn we nog 5 x naar de stort gereden want we hadden toch nog teveel spullen. En een vriendin kwam nog langs en heeft haar fietstassen volgestopt. Vreemd, alles paste toen we generale repetitie deden dus onze spullen hebben jonkies gekregen. We werden uitgezwaaid door de makelaar en de nieuwe eigenaresse. De dagen ervoor heb ik nog een paar mensen gebeld en dat was het dan.

Het eerste stuk rijden voelde heel normaal, alsof we een dagje naar Amsterdam gingen. Daarna kregen we de kriebels. Ik ben twee keer eerder geëmigreerd maar toen was ik nog zo jong, dan wordt alles voor je gedaan. Dit is echt een heel ander koekje.

De enige overnachting was iets voorbij Arnhem, in het Oude Rijngemaal in Pannerden. Wat een lief huis! Kater Stevie had het meteen naar z’n zin, want er was vloerverwarming. Meneertje Poes lag de hele tijd languit op de grond te spinnen. De volgende ochtend om half zeven opgestaan en na een flink ontbijt: let’s hit the road. Vandaag zou het er op aankomen. Elke twee uur een plas- en eetpauze gedaan. Cat Stevens mocht aan de lijn op de parkeerplaats maar hij schrok zo van de ronkende vrachtwagens dat ie meteen de auto weer in dook. Toen hebben we hem steeds met reiswieg en al op schoot genomen, deksel eraf en bakjes eten en drinken voor ‘m gehouden. Dat werkte en hij gaf steeds lieve kopjes. Was voor ons en hem een leuk rustmoment.

Liters koffie en tig dure broodjes verder…. We zouden ergens een warme hap gaan scoren maar alles was dicht, behalve tankstations met vulling in plaats van voeding. Bij de Duitse grens was geen controle. Bij de Oostenrijkse wel, zes man sterk, bangmakerij bleek achteraf. Wij in het Duits uitgelegd dat we toestemming hadden om te emigreren naar Hongarije. Ze deden net of ze de papieren niet kenden, draaiden de documenten zelfs op z’n kop. Wat een poppenkast. Enfin, na 2 minuten mochten we door. Bij de Hongaarse grens was het anders. Het was al vier uur ‘s nachts, zaterdagmorgen. We moesten uit de rij gaan en de auto parkeren, de grenswachter nam ons een paar meter verder te voet mee waar politiebusjes stonden. Bij één busje zat een redelijk jonge man die bijna alleen maar Hongaars sprak. Gelukkig konden we al wat woorden en zinnen. Nou, dit was ook een cabaretier. Soms zie je ‘t gewoon als mensen nep doen en soms trap je erin. Hij liet me geloven dat hij z’n telefoon niet snapte maar had wel onze identiteitspapieren en de hele map waar alle documenten in zaten. Wij stonden precies op de wind te blauwbekken en hij zat lekker binnen. Het ging heel langzaam, hij draaide wat rond en typte wat en na een tijdje maakte hij eindelijk foto’s. Toen moesten we de namen van onze moeders invullen, dat geldt in Hongarije. Na nog wat geglimlach en gedraal was alles ‘jól’ en konden we verder… Opgelucht!!

Na een tocht die verder prima verliep, Bart beet bijna in het stuur omdat hij zo gedreven was ons veilig en snel af te leveren, waren we er dan eindelijk. Sinds m’n studententijd heb ik nooit meer een nacht overgeslagen, dit was echt raar.

Bart had in september het hele erf bekeken en zich eraan vergaapt, nu was het mijn beurt. Wat gróót!! En dan dat bós!

We hebben als de sodemieter auto en aanhanger uitgepakt want het leek te gaan regenen. Maar het bleef droog. Alles in de pince (kelder) gezet, die is zo groot, daar kun je voetballen.

Toen was het tijd om alles aan te sluiten. Elektriciteit was zo gepiept alleen het water kwam niet. De pomp bleek kapot. Bart heeft er drie dagen aan gewerkt en maandag was ‘t weer in orde. Ondertussen had ik via Facebook een hulpoproep geplaatst want zonder water kun je niet leven. We waren zo zuinig met wat we nog hadden, dat we hoofdpijn hadden. Zo fijn, we kregen zondag al een toevoer van 36 flessen met plat water en dinsdag nog eens, met een tas eten. Na de quarantaine gaan we bij deze mensen langs met een cadeautje. En ze gaven ons een bos tulpen, de nationale bloem van Hongarije én Nederland!

In huis is het nog erg koud, het heeft jaren leeg gestaan. De schoorsteenveger komt pas 3 februari vanwege onze opsluiting. Gelukkig heb ik ooit een elektrisch kacheltje gekocht voor nood in NL en dit op marktplaats gezet maar daar kwam niemand voor! We hebben de keuken nu redelijk warm, het is goed te doen. We zitten op de stoffen stoelen die de vorige eigenaar waarschijnlijk nieuw heeft gekocht om het huis wat te laten lijken. Door de kou heb ik wel elke dag een aura die vooraf gaat aan migraine, jaren niet gehad. Het zit achter m’n linkeroog en lijkt ontzettend op een corona, een gouden cirkel met scherpe punten. Ik prop elke dag een naar mijn idee foute pijnstiller in m’n mik maar ‘t is even niet anders. ‘s Nachts slaap ik in diezelfde warme keuken.

Na het warm eten, dat we koken op een fornuis met een gasfles, trekken we onze slaapzakken aan als een onesie. Een borreltje erbij en je wordt heerlijk warm. We hadden een paar films mee en er is een leuke Hongaarse radiozender met onder andere Engelstalige muziek of we zitten gewoon te kletsen of te Facebooken op de dongel.

Cat Stevens doet het prima. Hij is twee keer buiten geweest aan het lijntje, zo kan ie wennen. Alles is hier anders. Buiten ruikt het anders. De vogels in de boom naast de poort zingen een geheel ander repertoire. En dan die stilte! Je hoort eigenlijk niks en je ziet niemand. Dat went erg snel, dat waren de voornaamste redenen om weg te gaan uit het drukke, chaotische Nederland. Den Helder is maar een kleine stad, maar toch. Gezeik van mensen, te dunne muren naar de buren, plastic op straat en tegenwoordig óveral mondkapjes. We hoorden van de rellen die door het hele land zijn uitgebroken, ben blij dat we op tijd zijn vertrokken!