De laatste loodjes zijn een cliché

En daar zitten we dan, de laatste dagen voor vertrek. We lopen goed op schema, zelfs een beetje vóór wat nakijken en inpakken betreft. De flat screen is al van de muur af, dat scheelt donderdag gehannes met die beugel.

Maar die laatste loodjes…vanmorgen kwam er vervelend nieuws. We weten dat we in Oostenrijk niet mogen overnachten en nu in Duitsland óók niet! Au, dat deed even pijn. Paniek. Dat wordt een ongezond lange rit. Ik had op 3 januari voor de zekerheid een mail gestuurd naar de deelstaat Beieren omdat dit aan Oostenrijk grenst en nu pas antwoord! Bart is bezig de reis nog beter op te splitsen met elke twee uur een pauze van een half uur om onze energie te verdelen. En om niet te vroeg bij de Hongaarse grens aan te komen. De ontheffing bestaat uit een document met twee persoonlijke QR codes, die gelden vanaf 23 januari en niet eerder of later. Ik háát ‘s nachts reizen, dan wil ik slapen met een borrel op en dat lukt niet in een auto. Zeker niet als je eenmaal in Hongarije, nog beter moet opletten, ook als bijrijder. De hertjes en de eekhoorns gaan vanaf de schemering foerageren en die wil je niet op je bumper hebben. Maar even laten zakken dit nieuws.

Vandaag een lange wandeling gemaakt om mijn nog bruikbare laptop naar een vriendin te brengen en bij haar om de hoek bij m’n huisarts m’n medisch dossier opgehaald. En ik kreeg van de vriendin een heel mooi cadeautje dat we prima in de boerderij kunnen ophangen! Zo leuk en creatief!

Ik heb de afgelopen dagen 18 dozen opnieuw ingepakt en dichtgeplakt. De zolder en de hobbykamer zijn leeg, de handbagage gepakt. Nog twee keer boodschappen doen, de laatste was draaien, de vriezer leegeten, de laatste paar telefoontjes plegen voordat het abonnement is opgezegd, woensdagavond de laatste keer tv kijken, donderdagochtend de laatste rommel bij het grof vuil zetten, voor alle dagelijkse handelingen is het de laatste keer.

De hoekbank wordt woensdag overdag opgehaald en stoelen hadden we ook al niet meer. Ik ga maar gewoon op m’n bed zitten en slapen, beneden. Een dag of wat geleden zijn ook onze fietsen opgehaald. Dat voelde wel even vreemd, om zo’n typisch Hollandse manier van verplaatsen achter je te laten. In ons nieuwe land fietsen de mensen ook wel, alleen is de infrastructuur daar totaal niet op ingericht. Je fietst dus op de autoweg, bijna in de berm. Ik weet niet of ik daar wel zo blij van word.

Waar ik wel blij van word is het kaartje dat een kennis kwam brengen, zij zat op dezelfde cursus als waar Bart en ik elkaar hebben ontmoet. Nog leuker was dat ze zelf langs kwam in plaats van het door de bus te gooien en dat we een gezellig babbeltje maakten!

Vrijdag besloten we om zaterdag eens een rustige dag te doen, gewoon helemaal niks of alleen doen wat we leuk vinden. Ik heb meteen die vrijdagmiddag al vrij genomen van het werk. De zaterdag reserveerde ik als beauty dagje omdat m’n toet wel een oppepper kon gebruiken. Ik wil niet al te shabby bij de grens aankomen, straks sturen ze me terug:-P.

Eerst m’n gezicht met alleen water gewassen. De laatste tijd maakte ik de fout m’n perkamenthuid met zeep te wassen, nooit doen, vooral niet als ze zo droog is. Toen een zelfgemaakte schrub. Je snijdt een citroen doormidden, de ene helft bewaar je in de koelkast. De andere helft dip je in de baking soda. Dan schrub je je kanis ermee. Het kan wel even prikken. Maar…als je het kunt eten, kun je het ook op je huid smeren. Je hebt geen chemische zooi uit potjes nodig. Even later veeg je alles er af met een washandje en een paar keer plenzen met water.

Daarna was het tijd voor een maskertje. Je haalt het vruchtvlees uit een rijpe avocado, dit meng je met een paar eetlepels honing. Ik heb alles in de staafmixer gedaan voor een fijne emulsie. Dit goedje smeer je op je graanmolen tot je er groen van ziet. Na een minuut of 10 droogt het wat in maar hard wordt het niet. Dan kan de tweede laag erop. Je bent nu het zusje van de Hulk. Wanneer deze laag droog is, is de werking geslaagd is mijn ervaring. Met een lauwwarme washand haal je alles er af. Je huid voelt zo zacht als een perzikje omdat dit masker vocht inbrengende eigenschappen heeft. Als laatste maakte ik een vette gezichtscrème die je ook als bodylotion kunt gebruiken.

Je neemt cacaoboter, sheabutter of een vette bodybutter. Ik had de eerste en die kostte wel € 14 voor een lullig potje, maar ja hobby’s kosten geld. Volgende keer probeer ik de goedkope variant van € 5, die had ik al ingeslagen. In een klein pannetje laat je de boter au-bain-Marie smelten. Blijf erbij, het mag absoluut niet gaan koken en zelfs niet het minste blubje geven. Verwarm en roer tot de massa glad is. Dan van het vuur af amandelolie er door mengen. Gewoon een scheut op de gok. Je ziet het wel als er meer bij kan. Na een tijdje gaat het schiften. Raar, want het zijn twee soorten olie. Maar waarschijnlijk is de boter gemaakt met een watercomponent. Water en olie mengen niet, olie is lichter in gewicht en dat gaat dan drijven. Dan heb je een emulgator nodig. Gelukkig hebben we internet en daar werd glycerine als emulgator aangemerkt. Die had ik nog in de kast staan en niet ingepakt. Hiervan druppelsgewijs steeds wat toevoegen en roeren. Na een tijdje zie je dat het perfect gemengd is! En door de cacao heeft ‘t een heerlijk luchtje. Ik smeerde het op m’n gezicht en droge woestijnschenen en ja hoor, heerlijk vet en zacht! Ik heb de smurrie in een knijpflesje gegoten en joepie, blij met de nieuwe aanwinst! Het is zo kicken als je het zelf maakt en het lukt ook nog! Vanmorgen m’n haar wederom gitzwart gemaakt om de grijze uitgroei te maskeren en ik kan er weer mee door.