Een paar positieve dingen

We zijn weer een paar weken verder en gelukkig gebeurt er ook wat bemoedigends. Hoewel we allemaal in de ban zijn van het coronavirus, gaat het gewone dagelijkse leven door. Al zou je dat niet zeggen als je de lege straten in de woonwijk ziet.

We moesten de auto laten keuren en jawel, zonder problemen er door! Daarna deden we braaf de aangiftes inkomstenbelasting en ook die beloven een extra zakcentje. Geld maakt niet gelukkig, maar is wel verrekte handig om te krijgen! En sinds een paar weken staan we opnieuw op de inmiddels beruchte wachtlijst in Hongarije. Nou ja wij niet, maar de boerderij. Opnieuw wachten is waardeloos, maar het tweede en hopelijk laatste begin is er!!

We verzinnen van alles om de tijd door te komen. Bart heeft z’n oude spelcomputer afgestoft en speelt met Mario. De muziekjes blijven zo fijn in je hoofd hangen dat we te pas en te onpas beginnen te zingen…

De markten waarover ik vertelde in de vorige post, zijn uiteraard afgelast. Dat betekent aanpassen; ik had er een klein inkomen uit kunnen halen. Wat ik nu doe is gewoon alles te koop aanbieden via Facebook en dat werkt! Bij de voordeur is het makkelijk afstand houden. Ondertussen heb ik een leuke verzameling zaden, planten, stekjes en ‘rommeltjes ‘ aangeboden en verkocht. Eerst foto’s maken van alle koopwaren, dat is nog creatief ook!

Omdat we niet getrouwd zijn en geen samenlevingscontract hebben, zijn we geen belastingpartners. En dat wil ik voorlopig zo houden, want nu behoud ik mijn recht op zorgtoeslag. De extra verdiensten gaan naar het restje zorgverzekering dat ik niet vergoed krijg met die toeslag. Zo hoef ik niet bij alles op Bart te leunen, ik ben van de generatie vrouwen die veelal een opleiding hebben en een baan.

Dan Stevie. Of eigenlijk: liefje, dotje, drol, poes, snoepje, snoetje of toetje want Stevie noem ik ‘m nooit. Omdat we hier eind december zijn ingetrokken, heb ik mijn zwarte panter wekenlang binnen gehouden. Ik moet er niet aan denken dat hij z’n poezelige voetzooltjes verslijt door terug te lopen naar het oude huis! En hij al helemaal niet. Het is dan wel een grote kater, maar meneer heeft wel degelijk prinsessenvoetjes, en de bijbehorende kuren. Enfin, je gunt je dier toch wat lichaamsbeweging en een nieuw territorium. Daarom had ik hem – tot zijn schrik – een kleurrijk tuigje met lange lijn cadeau gedaan en konden we er op uit. Eerst dagelijks de tuin besnuffelen en bij elk plantje kopjes geven. Na een maand of twee voorzichtig eens buiten de poort gekeken… Het zal er wel hilarisch uitzien, een kat die wordt uitgelaten. Maar blijkbaar heeft Stevie er wel schik in. Hij begint steevast elke ochtend te brullen dat ie eruit wil, vooral als ik er niet op gekleed ben. Zie je het voor je: een vrouw in een felblauwe badjas, haar alle kanten op, ogen nog op half zeven, bak koffie mee en dan een kat aan een touwtje…??? 😛