Een deel van het emigratieproces

Toen we in november 2018 thuis kwamen van onze eerste keer Hongarije, waren we verkocht. Naar dit land wilden we echt gaan emigreren. Een vrouw die ik ken, is makelaar, we nodigden haar uit om eens te komen kijken in mijn huis. We zouden mijn woning als eerste te koop zetten, omdat er geen cv in zit. In het huis van Bart wel, daarom zou dat mogelijk sneller verkopen. Enfin, we zaten gedrieën bij de houtkachel met een bak koffie en stapels papieren. Zo’n oriënterend gesprek is nuttig, zij schatte de waarde van de woning en vertelde welke dingen nog aangepakt moesten worden. Het kon alleen van onze kant nog even duren, want we hadden geen haast. Zij vertelde dat ze mijn woning graag in haar bestand wilde hebben, want ze had huisjes nodig Ze vlogen namelijk als warme broodjes over de toonbank! Maar… niemand heeft een glazen bol…

In januari 2019 begon ik dan ook echt met opknappen. Eerst de oude trap maar, hoewel ik die best mooi vond. Het is alleen steeds vaker zo, dat je huis er wit en onpersoonlijk uit moet zien, om kopers te trekken. Dat was jaren geleden echt anders, herinner ik me. En in Hongarije is het begrip de woning presenteren nogal een rekbaar begrip, als je de advertenties bekijkt. Maar goed, we leven hier nu nog dus pakte ik de draad op. De trap is mooi gebroken wit geschilderd en er liggen keurige halve maantjes op. De trap van een ander is altijd eng, je wil toch niet dat een belangstellende uitglijdt…

Toen werd het langzaam aan voorjaar en kon er buiten geschilderd worden. Zowaar, ik begon er lol in te krijgen. Ook al is dat een beetje vreemd, je huis opknappen voor een ander. In de pauze maakten we plannen hoe we de Hongaarse tanya zouden fatsoeneren, hoe tegenstrijdig :-). Steeds meer keek ik naar m’n huis door de ogen van een makelaar of potentiële koper. De erfafscheiding lekker in de beits gezet, dat was welkom want ik hoorde het hout gewoon juichen :-). Daarna verder met de tuin, een nieuw tegelpad gelegd, eenjarigen eruit, vaste planten erin. Allerlei toeren uitgehaald om het trespa van de dakkapel een paar tinten lichter te krijgen… Misschien ben ik gewoon geen huisvrouw, dat trespa had ik in jaren niet gedaan. Maar dakgoten leeghalen vind ik een peulenschil.

Vervolgens werd het echt voorjaar en begonnen we thuis te zaaien en maakten we de gehuurde moestuin opnieuw gezellig. Het is mijn grote hobby om in de tuin te werken. Ook kweek ik elk jaar paprika’s, hete pepers en basilicum in de vensterbank. Inmiddels hebben we de moestuin opgezegd, tja dat moet ook. Heel jammer dat onze recreatietuin niet mee kan, maar we krijgen straks iets veel groters…

We probeerden nog wel een beetje leuk te leven en de gewone dingen gaan ook door. Maar eerlijk gezegd, ik voelde wel een soort druk opkomen. Helemaal toen we in juni de tanya hadden gekocht. Niet dat we twijfels hadden over de verhuisplannen, maar omdat je ineens zoveel móét. Als remedie hield ik mijn interesses wel in ere, zoals boeken lezen en voedsel drogen in de dehydrator. Dat moet je echt doen, klussen kun je niet dag en nacht.

Natuurlijk waren er ook grote klussen, zoals een lekkage ergens. In de kast onder de trap, was het al tijden vochtig. De bodemplaten vielen uit elkaar. We konden het na uren zoeken pas vinden. Het bleek een lek in de waterleiding zelf en wel binnen. Dan moet de bewoner het zelf oplossen. Zo gezegd, zo gedaan, Bart heeft het kunnen repareren! Ik was zo opgelucht! Geen klamme muren meer, maar alles fris. Nieuwe bodemplaten erin en geschilderd. Ventileren doe ik dagelijks, dus alles kon mooi opdrogen. Bart vond het ontzettend leuk om in mijn huis te klussen en kwam met een leuk idee. Als ik nou eens de meterkast bekleedt met een houten hokje? Gaaf! Die meterkast viel teveel op doordat het niet netjes was. Weer dat steriele slachthuis idee, zo moet het zijn tegenwoordig, want als het niet opvalt, is het goed. En het is prachtig geworden.

We hebben klussen ontdekt die we samen leuk vinden, namelijk metselen en met de beitelboor zoals ik die noem, oude tegels van de wand laten springen! Ik had een lelijk wandje met gaten waar ooit een gevelkacheltje had gehangen. De gaten hebben we dicht gemetseld, was voor mij nieuw, maar leuk! Daarna met het robuuste apparaat te keer gegaan, we vochten er bijna om wie eerst mocht! Daarna de wand een nieuwe stuclaag gegeven, een heel ander gezicht!

En ja, na nog veel meer grote en kleine klussen, gordijnen wassen, poetsen en fruitvliegjes vangen, kwam eindelijk de datum dichterbij dat de fotograaf zou komen. Ik merkte dat ik op spanning stond en dat ik perfectionistisch werd. In mijn ogen, of door die van een kijker, was het nooit goed. Maar, je moet er een keer mee stoppen. Een huis is ook maar wat het is, een paleis is heel wat anders. Gelukkig konden wij dit samen overleggen en noemden dan ook de voordelen van elkaars huis op, een leuk en positief spelletje. Op 8 oktober is de man geweest, een relaxte gast die nergens commentaar op had. Bart en ik hebben op zijn verzoek allerlei spullen aan de kant geschoven en prullaria in tassen gegooid. Ook al had ik al bergen huisraad weggegeven of verkocht, je leeft niet in een casco. Het was een uur hard werken en daarna viel er een last van me af. Heerlijk! De foto’s worden nog bewerkt en dan zal de advertentie binnenkort on-line staan. Nou ben ik echt niet zo arrogant dat ik denk dit huis verkoop ik binnen 2 dagen, maar de huizenmarkt staat er voor ons nog steeds gunstig voor. In onze woonplaats is sinds een tijdje woningnood. Al met al, weer een mijlpaal, we zijn op de helft! Nee, we zijn over de helft: we zijn begonnen met schoonmaken en spullen opruimen in Bart zijn huis, dus het gaat lekker!